Entradas

Mostrando entradas de 2010

Decadencia Tagoreana en Santiniketan

Imagen
EN LA MANSION DE TAGORE EN LA INDIA ROBAN en el 2004 SU MEDALLA DE PREMIO NOBEL. Para muchos occidentales, Tagore representa el ideal del sabio que consiguió el conocimiento en Oriente, en esa misteriosa India que se supone alberga maravillosos secretos  y que, aún hoy, sigue hipnotizando a no pocos europeos y americanos que han perdido (tal vez nunca lo encontraron) el verdadero camino que les corresponde por su cultura y hemisferio de nacimiento. Son buscadores que se dejan ir sin rumbo vagando por senderos erróneos, atraídos por la ambigüedad y languidez orientales que, en el fondo, constituyen una trampa definitiva para su verdadero progreso: el dulce desangrarse espiritual en la bañera con agua cálida y relajante, ajena a su verdadero desafío como héroes que han de vencer al monstruo o caballeros que deben derrotar al dragón. Cada cultura tiene su desafío, cada hombre tiene su destino..., y no hay peor engaño que eludir nuestra tarea asignada embarcándonos en una aventura dif

O inverno en Ourense

O inverno en Ourense As árbores fican espidas na Auria E os ríos encherse han de vida Coas chuvias, coas friaxes, coas neboas Que traen o inverno carbal Xuntando as familias nas casas. Paisaxes grises e brancas Tempo de emigración para as aves Os nosos xa se foron co vento negro da fame E millo verde da espranza descansa nos corazóns Descansa a terra no inverno E coma sempre morre a flor. Se digo inverno sen chuvias Se penso en Ourense sen neboas Digo e penso o que non é Penso e digo o que non son. A Auria é pedra mollada Xentes do interior Fortes ante os ventos tolos Firmes, xuntos a unha mesma voz Voz do pensamento galego Do Prisciliano que abre as mentes Do Xosé Anxel Valente poeta Do Marcos Valcarcel historiador Voz galega engaiolante doce fala e nobre ser Que coma espidos pensamentos, coma árbores valeiradas das súas follas moitos quixeron afogar e sempre resucita das cinzas, grazas ao seu falar das xentes nas aldeas nos invernos, nas lareiras no fogar de Breogan.         

Passamento de Marcos Valcarcel no Natal 2010

Imagen
Cando soubem do passamento de Marcos Valcarcel, corrim ao piano a componher uma peza musical para él e os seus. Escribina, toqueina e graveina num cd. Pronto a poderam escoitar todos os que queiram, pero é o meu sentir ao perder a um amigo. Cando ainda estaba com nós escribinlhe um artigo que estou seguro que leu. Reproduzoo agora de novo, coa alma chea de dor e soedade.                                              Marcos Valcarcel, Víctor Campio e Carnicero (27 marzo 2008) PAM POR PAM Quero escreber os versos máis alegres nesta hora...., lembrando, sentindo e desexando que o tempo que disfrutamos do “pam por pam” de Marcos Valcarcel, fique perenne nas nossas memorias. E quero lembralo agora porque tenho fame dese pam que nos daba a modo de microrrelato ao que tamem é afeiçoado. Ese pam do que moitos comimos, fíxo-nos medrar no nosso universo cultural, social e afectivo, fazendo que nos achegásemos ao seu autor Marcos, cum chisco da timidez que ele mesmo reflicte. Pero ao contrar

Agora que chega a auga, as chuvias e o outono.

As propiedades da auga. Disfrutade dela.

ESCOLA VIVA em Ourense.

O movemento de renovaciom pedagóxica ESCOLA VIVA celebrou esta passada semana na localidade de Ourense uma xornada de formaciom, que nos lembra ás Escolas de verao que durante moitos anos se organizabam na cidade. Cuma boa participaciom de mestras e mestres de Educaciom Primaria e profesorado de Secundaria, houbo ponencias e debates en torno aos valores educativos e o seu papel enriquecedor no desenvolvemento do ser humano. Os Movementos de Renovaciom Pedagóxica (MRPs), nom caducan e seguen a ter sentido grazas aos sindicatos que botaron mao deles. Desde hai demasiados anos, se nos insistía con vehemencia, que a independencia ideológica era incompatibel cos valores sindicais. Nada máis lonxe da realidade. O trabalho sindical tem moito co ver cos MRPs posto que compartem algúns obxectivos fundamentais. A capacidade de anticipaciom e prevenciom aos problemas de actualidade e a potenciaciom da calidade da formaciom continua, ten pouco que ver coa oferta de formaciom permanente que se fai

Dia de la Reforma

Imagen
Me apetece celebrar este año, el dia de la reforma. El 31 de octubre de 1517, Lutero tuvo la valentía de preparar noventa y cinco tesis para reformar la Iglesia del momento. Según la costumbre de la universidad, clavó las tesis en la puerta de la iglesia de Wittenberg y esperó reacciones diversas. Mientras otros muchos celebran el culto a Samhain ( dios de la muerte de los celtas), yo prefiero apostar por la labor de Lutero que abrió la puerta a la libre interpretación de la Biblia, que el mismo tradujo al alemán.

O trabalho silencioso dos mestres de infantil

    Desde o passado ano tenho a fortuna de ter alumnos de 3, 4 e 5 anos no aula de educaciom musical. Esto valeume para ver um pouco da vocaciom que precisan as mestras e os mestres de educaciom infantil. Por se fora pouco o trabalho que supom o día a día com estes "locos bajitos", que diría Serrat, agora tenhem o interés de mostrar num blog, e cada um dos edificios que componhem o CEIP Calvo Sotelo do Carvalhinho( na Uceira), as actividades semanais. Os blogs som: http://coxegasnauceira.blogspot.com/ e http://csinfantil.blogspot.com/ Uma boa oportunidade para ver o progresso educativos dos mais pequenos.

Famosos a la fuerza

Imagen
Hasta las tantas de la madrugada en Europa y por muchos países del mundo, pudimos ver los esfuerzos por rescatar a los 33 mineros atrapados en la mina San José de Chile. La expectación fue tan grande, que algunos hasta se atrevieron a compararlo con llegada del hombre a la luna. Y es que muchos no pudimos conciliar el sueño esa noche, pendientes de la imágenes que en riguroso directo, nos llegaban por distintos canales de televisión. A pesar de que no conocíamos personalmente a ninguno de los trabajadores, a lo largo de estos meses fueron surgiendo datos sobre sus caracteres y cualidades humanas. Demasiadas preguntas estaban en el aire cuando se supo que todavía estaban vivos después del accidente, y aunque algunas de ellas tuvieron respuesta inmediata, otras muchas van a tener que esperar. La vida de un minero es diferente a la de los demás trabajadores y dependiendo de las medidas de seguridad, puede llegar a ser un verdadero resucitar diario. En una de las mayores minas de sal

A PONTE con historia

El último día del mes de septiembre fue el elegido por Fernández Sobrino para presentar su libro sobre la historia de A Ponte. La respuesta de los vecinos, amigos y conocidos fue tan espectacular, que el salón de la casa parroquial estaba abarrotado. Entre los asistentes, hay que destacar la pluralidad de ideas y creencias, manifiesta en numerosos dirigentes socialistas, entre los que destacó el Alcalde de la ciudad, que iba como un vecino más y acabó presidiendo la mesa o el Concelleiro de Medio Ambiente, y también políticos del partido popular, con la ausencia de su presidente provincial, pero enriquecido con Felipe Ferreiro, Aurelio Gómez, Rosendo Fernández y José Luis Baltar. En el desarrollo de la presentación hubo muchas anécdotas que arrancaron los aplausos de los vecinos, y algunos pudimos ver que Sobrino, sigue ejerciendo con generosidad el don de la palabra que siempre tuvo. Ameno, cordial y campechano; como siempre fue, sigue siendo. Pero al margen de apreciaciones personal

A SALTO DE MATA

No me lo puedo creer. Cuando llegaron a formar el gobierno local con el PSOE, con los pocos concejales que les dio la ciudadanía, pedían el mundo entero y si fuere posible, algo más. Luego crearon una Tenencia de Alcaldía tan grande, que cualquiera de los ciudadanos de a pie no sabíamos con exactitud si con tales dimensiones, acabaría por aplastar el Consistorio, o se volvería en rebeldía contra sus creadores. El tiempo, poco a poco, fue poniendo las cosas en su sitio. Primero tropezó el Vidal, luego quisieron hacer caer a la Arribas y al fin, los que mandan, es decir la mayoria de la UPG, colocó a la de cultura al frente de la situación. Además, el ascenso político del doctor Mata, aunque parco en palabras, mejoraba las expectativas, con un tono un tanto conciliador, de una situación que de no tornar a mejor, se les vendría encima inexorablemente. Lo que no puedo asimilar con tranquilidad es que ahora, después de admitir a trámite la fiscalía unos supuestos hechos delictivos, se

VUELTA A LAS AULAS

Si el pasado año comenzaba el curso con demasiadas novedades para alumnos y profesores a nivel legislativo, el que tenemos por delante no va a ser menos. Los recortes en personal docente de Pedagogía Terapéutica y en Audición y Lenguaje, no tienen precedentes en la Comunidad a la que pertenecemos. La reciente propuesta de formación continua del profesorado pasa por un cambio de Decreto que ya no tiene vuelta atrás y aunque nos decían que los decretos no se cambiaban sin más ni más, han de saber todos ustedes que el anterior es del año 2006. No voy a entrar en tecnicismos ni en organigramas tediosos sobre la nueva red de centros propuesta por la Consellería de Educación, pero lo que si me gustaría que quedase aclarado es que no se ha dejado oportunidad a que al menos probásemos el grado de optimización que podríamos haber sacado del actual. En otras aspectos necesarios para la enseñanza podemos ver, o al menos nos muestran, el esfuerzo que en tiempos de crisis se hace ante l

D. Luis Taboada Camoeiras: Um galego ejemplar

Imagen
Nom é preciso imaginar nada do que pensaríam os membros das mocedades galeguistas ao saber o que está a acontecer coa lingua galega nestes días. E aseguro isto porque algúns tivemos a oportunidade de preguntarlhes directamente nom hai moito tempo. Sabemos o que pensaban e diciam, pois ninguem logrou taparlhes a lingua, quitarlhes a fala ou facerlhes mirar ás costas para que perderam o caminho. Um deles é a vida de D. Luis Taboada Camoeiras, que por sorte e sem buscalo, topei com ele investigando outros temas que algúns conhecem. D. Luis Taboada, o seisdedos para os amigos, asistiu ás aulas da Escola Laica Neutral, e foi aluno de Hipólito Sinforiano Luengo e Teresa Roqueta. Numa entrevista que lhe fixem a D. Luis, alá polo ano 1998, no Ateneo de Ourense, contábame que foi o seu pai o que agardou a que inauguraram o Centro laico para matriculalo. Contábame que primeiro estivo na casa do Caiam, na praza que hai detras da Trinidade, pero despois pasou á rúa Rainha Vitoria. Coa súa memoria
Imagen
Este martes día 12 de maio de 2010 apresentou-se o livro do amigo Cabañas. Todo un trabalho de investigaciom sobre o acontecido no pasado.

Las envidias del PP de Ourense

Después de observar con tranquilidad el panorama político que nos toca vivir en nuestra ciudad, ya no me sorprende que el partido popular en la oposición del gobierno municipal, trate de echar por tierra el trabajo de aquellos que han optado por anteponer a sus obligaciones personales, el dedicarse a la administración del dinero público en beneficio de todos los ourensanos. Por eso no es casualidad que las encuestas publicadas en periódicos que ven con buenos ojos al PP, nos revelen que la cita electoral del próximo año, esté más a favor de un bipartito que del victorioso y glorioso Partido Popular. Me explicaré con la calma que el tema requiere. Durante esta semana hemos presentado un libro en el Concello de Ourense que pretende mostrar mediante fotografías y acompañado de un ritmo poético, las cuatro estaciones que la naturaleza ha regalado a nuestra ciudad y a cada uno de los ourensanos.Al partido popular le parece escandaloso que no se recurra a profesionales de la fotografía par

Um libro para Ourense

Onte día 13 de abril de 2010 apresentamos o libro titulado "Ourense: Catro estacións", com fotos de Demetrio Espinosa, e poesías de quem vos fala. Adjunto o video da presentaciom ainda que esperamos que a próxima edizom chegue canto antes. Estará revisada com poesías novas. http//www.youtube.com/watch?v=Rsf4IXN8xUQ

Prensa del día despues

‘CULTURA, MASONERÍA Y PROTESTANTISMO QUERÍAN POTENCIAR LAS LIBERTADES CIVILES’ ana baena - 23-03-2010 José Luis Fernández Díaz presentó ayer en la iglesia evangélica de la calle Colombia su obra ‘Pioneiros protestantes na Atenas de Galicia’ José Luis Fernández Díaz presentó ayer en la iglesia evangélica de la calle Colombia su obra ‘Pioneiros protestantes na Atenas de Galicia’, uno de los primeros estudios sobre esta minoría religiosa en la ciudad de la burgas. Protestante confeso,su abuelo, el farmacéutico José Fernández Carnicero fue co-fundador de su congregación en Ourense. Con esta obra, Fernández Díaz recupera al historia de un grupo minoritario, pero muy relacionado con los ámbitos culturales, sindicalistas y masones de la localidad. ¿Por qué denomina Ourense como la Atenas gallega? Es un término que define el dinamismo cultural que tenía la ciudad en los años 20: Risco, Xavier Pradro Lameiro con la revista Nós seran ourensanos, al igual que Basilio Alvárez, promotor del Agraris

PRESENTACION DE IR INDO EN VIGO

O día 22 de marzo de 2010 presentaremos DM en Vigo o libro PIONEIROS PROTESTANTES NA ATENAS DE GALICIA na edicion galega de IR Indo. Estades todos convidados. Ir Indo Edicións en colaboración coa Igrexa Evanxélica comprácense en convidar a vostede á presentación do libro Pioneiros protestantes na Atenas de Galicia de José Luis Fernández Díaz No acto intervirán D. Félix Cameselle, D. Xelasio Suárez e o propio autor. Lugar: Igrexa Evanxélica - Rúa Colombia Nº 27 - Vigo. Día: Luns, 22 de marzo, ás 20, 00 horas. IR INDO EDICIÓNS Avda. Florida, 30 - 36210 VIGO - Telf 986 211 212 -Fax 986 211 133 - administracion@irindo.com - www.irindo.com I

Crónica de un comunista de Ourense

Imagen
Foto : Antonio Fdez. Carnicero con sus padres en Molgas hacia 1934. (AHFC: Arquivo histórico da familia Carnicero) Hace unos meses aparecieron en el armario antiguo los documentos que la bisabuela guardaba con esmero y que entre muchas cosas nos cuentan parte de la historia del médico ourensano represaliado D. Antonio Fernández Carnicero. Es por eso que desde hoy conoceremos algo más de sus orígenes y de su vida importunada por el infortunio. Antonio nació el 7 de julio de 1904, a las 10 de la noche, en Baños de Molgas (Ourense). Era hijo de Carmen Carnicero y de Antonio Fernández Ramos, médico de allí y llegó a tener 4 hermanos: Cándida, Contempla, José (farmacéutico), y Aser (fallecida por tifus a los 16 años de edad). Antonio estudió medicina en Santiago de Compostela y en 1925 termina su carrera Universitaria. Un año después contrae matrimonio con María Bouzas, natural de Allariz y es en esta fecha que podemos datar la carta que escribe a sus padres en Baños de Molgas. Por ella sa

José Barbosa de Castro y la C.N.T.

Imagen
Y van tres. Esta es ya la tercera reliquia que desentierro del olvido y de la indiferencia, y creo sinceramente, que será temporalmente la última de este pequeño periplo por archivos particulares, a los cuales resulta tan difícil acceder a los historiadores que todavía están en activo. Los otros muchos, que tenemos la satisfacción de traer a la luz pública casos singulares del pasado, seguimos contando con profesionales de la historia que con generosidad nos asesoran y nos guían a seguir el método adecuado para escribir la historia no contada y enterrada por el bien de la concordia que dirían unos, como si dichas fosas comunes fueran lo suficientemente anchas para crear un entorno de descanso y reconciliación o si la sinrazón de lo acontecido pudiese deambular sin más ni más, entre seres amnésicos. Por eso, sin temores ni rencores, pero también sin tapujos ni censuras, perseguimos la meta de rescatar la vida de cada uno de los represaliados relacionados con Ourense. Hoy nos ocupa Don J

Sentencia de muerte de Peñin Alonso

Imagen
Dentro de los documentos que te hacen reflexionar está este que me envía mi amigo Cabañas. Sin comentarios.

Homenaje a Fructuoso Manrique

Imagen
Hace ya mucho tiempo que no creo en la suerte y quizás sea por eso que procuro entorpecer al azar, para que de esta forma él y yo nos tropecemos de cuando en vez. Es por eso, porque ya me van conociendo todos ustedes, empezaré por el final, allá por 1991 cuando de regreso de un accidentado viaje de León me dirijo a la casa de un buen amigo en Cádavos. La verdad es que nos juntamos un buen grupo de jóvenes de veintitantos años y pasamos allí la noche. La casa era grande, muy grande y estaba habitable, aunque Sergio, el anfitrión, nos dijo que había ardido en 1936. Cenamos, charlamos y luego, mucho más tarde fuimos con cierto sigilo hacia uno de los armarios antiguos que se conservaban. De él sacó para mi asombro un uniforme republicano. Si dudar me lo puse con su permiso y ahí terminó la historia. Ya han pasado 19 años de aquella ocasión y es ahora el momento de hacer preguntas y buscar respuestas. Aquel final me satisfizo en su día, pero a día de hoy supuse que había algo más hasta que