O recuncho de Carnicero

EN LA MANSION DE TAGORE EN LA INDIA ROBAN en el 2004 SU MEDALLA DE PREMIO NOBEL. Para muchos occidentales, Tagore representa el ideal del sabio que consiguió el conocimiento en Oriente, en esa misteriosa India que se supone alberga maravillosos secretos  y que, aún hoy, sigue hipnotizando a no pocos europeos y americanos que han perdido (tal vez nunca lo encontraron) el verdadero camino que les corresponde por su cultura y hemisferio de nacimiento. Son buscadores que se dejan ir sin rumbo vagando por senderos erróneos, atraídos por la ambigüedad y languidez orientales que, en el fondo, constituyen una trampa definitiva para su verdadero progreso: el dulce desangrarse espiritual en la bañera con agua cálida y relajante, ajena a su verdadero desafío como héroes que han de vencer al monstruo o caballeros que deben derrotar al dragón. Cada cultura tiene su desafío, cada hombre tiene su destino..., y no hay peor engaño que eludir nuestra tarea asignada embarcándonos en una aventura dif

O inverno en Ourense As árbores fican espidas na Auria E os ríos encherse han de vida Coas chuvias, coas friaxes, coas neboas Que traen o inverno carbal Xuntando as familias nas casas. Paisaxes grises e brancas Tempo de emigración para as aves Os nosos xa se foron co vento negro da fame E millo verde da espranza descansa nos corazóns Descansa a terra no inverno E coma sempre morre a flor. Se digo inverno sen chuvias Se penso en Ourense sen neboas Digo e penso o que non é Penso e digo o que non son. A Auria é pedra mollada Xentes do interior Fortes ante os ventos tolos Firmes, xuntos a unha mesma voz Voz do pensamento galego Do Prisciliano que abre as mentes Do Xosé Anxel Valente poeta Do Marcos Valcarcel historiador Voz galega engaiolante doce fala e nobre ser Que coma espidos pensamentos, coma árbores valeiradas das súas follas moitos quixeron afogar e sempre resucita das cinzas, grazas ao seu falar das xentes nas aldeas nos invernos, nas lareiras no fogar de Breogan.         

Cando soubem do passamento de Marcos Valcarcel, corrim ao piano a componher uma peza musical para él e os seus. Escribina, toqueina e graveina num cd. Pronto a poderam escoitar todos os que queiram, pero é o meu sentir ao perder a um amigo. Cando ainda estaba com nós escribinlhe um artigo que estou seguro que leu. Reproduzoo agora de novo, coa alma chea de dor e soedade.                                              Marcos Valcarcel, Víctor Campio e Carnicero (27 marzo 2008) PAM POR PAM Quero escreber os versos máis alegres nesta hora...., lembrando, sentindo e desexando que o tempo que disfrutamos do “pam por pam” de Marcos Valcarcel, fique perenne nas nossas memorias. E quero lembralo agora porque tenho fame dese pam que nos daba a modo de microrrelato ao que tamem é afeiçoado. Ese pam do que moitos comimos, fíxo-nos medrar no nosso universo cultural, social e afectivo, fazendo que nos achegásemos ao seu autor Marcos, cum chisco da timidez que ele mesmo reflicte. Pero ao contrar